ماچو پیچو، شهرگمشده اینکاها

ماچوپیچو نامی که با شنیدنش تصویری از تمدنی شگفت انگیز و رازآلود در ذهن نقش می بندد. این ارگ باستانی که بر فراز کوه های آند در کشور پرو آرمیده نه تنها یکی از مهم ترین آثار باستان شناسی در آمریکای جنوبی است بلکه به عنوان نمادی از نبوغ مهندسی و معماری امپراتوری اینکاها شناخته می شود. شهر گمشده اینکاها عنوانی که بر پیچو نهاده اند خود گویای موقعیت منحصربه فرد و پنهان این مجموعه تاریخی است که سال ها از دید جهانیان دور مانده بود. کاوش در جزئیات این شهر سنگی پرده از سبک زندگی اعتقادات و توانمندی های اینکاها برمی دارد و هر بازدیدکننده ای را به تحسین وا می دارد. این مقاله شما را به سفری عمیق به دل ماچوپیچو می برد تا با تاریخ معماری دیدنی ها و نکات کلیدی بازدید از این شاهکار باستانی آشنا شوید.

درباره ماچو پیچو

ماچوپیچو که در زبان بومی کچوآ به معنای «قله قدیمی» است یک ارگ سنگی متعلق به قرن پانزدهم میلادی است که در ارتفاع ۲۴۳۰ متری از سطح دریا بر روی دامنه ای کوهستانی مشرف به دره مقدس اوروباما در کشور پرو واقع شده است. این مجموعه باستانی که در ۷۰ کیلومتری شمال غربی شهر کوزکو پایتخت سابق امپراتوری اینکاها قرار دارد از مهم ترین نمادهای به جامانده از تمدن اینکاها محسوب می شود. موقعیت جغرافیایی خاص و پنهان ماندن آن از چشم اسپانیایی ها باعث شد تا برخلاف بسیاری دیگر از شهرهای اینکاها ویران نشود و تا اوایل قرن بیستم میلادی ناشناخته باقی بماند. ماچوپیچو امروزه در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده و یکی از عجایب هفتگانه جدید جهان به شمار می آید و سالانه میلیون ها گردشگر از سراسر دنیا را به سوی خود جذب می کند.

درباره اینکاها سازندگان ماچوپیچو

اینکاها تمدنی قدرتمند از مردمان بومی منطقه آند در آمریکای جنوبی بودند که در اوج قدرت خود در قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم میلادی امپراتوری وسیعی را تشکیل دادند. قلمرو اینکاها بخش های زیادی از کشورهای امروزی پرو اکوادور بولیوی قسمت هایی از شیلی آرژانتین و کلمبیا را در بر می گرفت و مرکز آن شهر کوزکو بود. اینکاها در زمینه های مختلفی از جمله مهندسی معماری کشاورزی ستاره شناسی و سازماندهی اجتماعی بسیار پیشرفته بودند. با این حال یکی از بزرگترین معماهای مربوط به این تمدن فقدان یک سیستم نوشتاری کامل شبیه به الفبا است. دانش و تاریخ آن ها عمدتاً از طریق سنت های شفاهی سیستم گره دار «کیپو» و گزارش های اسپانیایی ها پس از فتح امپراتوری به ما رسیده است. اینکاها جامعه ای با ساختار طبقاتی و نظام اقتصادی متمرکز داشتند و به خدایان متعددی به ویژه خدای خورشید (اینتی) اعتقاد داشتند. سقوط امپراتوری آن ها در دهه ۱۵۳۰ میلادی با ورود فاتحان اسپانیایی آغاز شد.

تاریخچه ماچوپیچو

ساخت ماچوپیچو در حدود سال ۱۴۵۰ میلادی در دوران اوج امپراتوری اینکاها و به دستور پاچاکوتی نهمین فرمانروای اینکاها آغاز شد. هدف دقیق از ساخت این مجموعه هنوز موضوع بحث و گمانه زنی باستان شناسان است اما نظریه های رایج شامل کاربری آن به عنوان یک استراحتگاه سلطنتی برای فرمانروایان اینکا یک مرکز مذهبی مهم یا یک پایگاه نظامی و اقتصادی استراتژیک است. این شهر تنها حدود ۱۰۰ سال مورد استفاده قرار گرفت و به دلایلی نامعلوم احتمالاً پیش از رسیدن اسپانیایی ها یا همزمان با گسترش بیماری های اروپایی متروک شد. پس از متروک شدن موقعیت دورافتاده و پوشش گیاهی متراکم اطراف باعث شد تا این شهر از دید عموم پنهان بماند و از ویرانی هایی که بر سر بسیاری از شهرهای اینکاها در جریان فتح اسپانیا آمد در امان بماند. این پنهان ماندن برای قرن ها لقب «شهر گمشده» را برای آن به ارمغان آورد.

چگونگی کشف ماچو پیچو

اگرچه مردم محلی از وجود خرابه های ماچوپیچو آگاه بودند و برخی کاشفان و مبلغان مذهبی نیز ممکن است پیش از آن به نزدیکی آن رسیده باشند اما کشف و معرفی آن به جهان غرب به طور گسترده به هیرام بینگهام سوم تاریخ دان و کاشف آمریکایی از دانشگاه ییل نسبت داده می شود. بینگهام در سال ۱۹۱۱ میلادی در جستجوی شهر گمشده ویتکوس آخرین پناهگاه اینکاها در منطقه پرو کاوش می کرد. او با راهنمایی کشاورزان محلی ملوچو آرتگا و پسرش در تاریخ ۲۴ ژوئیه ۱۹۱۱ به ماچوپیچو رسید. بینگهام با دیدن عظمت و پیچیدگی این مجموعه شگفت زده شد و پس از آن با حمایت انجمن جغرافیای ملی آمریکا چندین سفر اکتشافی دیگر به این محل انجام داد و حفاری هایی را رهبری کرد که منجر به آشکار شدن بخش های زیادی از شهر شد. اکتشافات و نوشته های او به ویژه کتاب «شهر گمشده اینکاها» باعث شهرت جهانی ماچوپیچو شد هرچند بعدها بحث هایی در مورد نادیده گرفتن نقش مردم محلی در راهنمایی او مطرح شد.

جایگاه مهم ماچو پیچو در امپراتوری اینکا

جایگاه دقیق ماچوپیچو در سلسله مراتب و ساختار امپراتوری اینکاها هنوز به طور کامل مشخص نیست اما شواهد باستان شناسی حاکی از اهمیت بالای آن است. موقعیت استراتژیک آن در بالای دره مقدس نشان دهنده ارتباط آن با قلمروهای حاصلخیز کشاورزی پایین دست و نزدیکی به کوهستان های مقدس برای اینکاها بوده است. تئوری های مختلفی در مورد نقش آن وجود دارد: برخی آن را یک استراحتگاه سلطنتی برای فرمانروای اینکا و نخبگان می دانند که در آن به استراحت شکار و برگزاری مراسم می پرداختند. برخی دیگر بر جنبه های مذهبی آن تأکید دارند و آن را یک مرکز آیینی مهم برای پرستش خدایان به ویژه خورشید می دانند. همچنین وجود تراس های کشاورزی وسیع نشان می دهد که این مکان می توانسته یک مرکز تولید غذا نیز بوده باشد و شاید نقش کوچکی در تأمین نیازهای امپراتوری یا نخبگان ساکن در آن داشته است. هرچند جمعیت دائمی آن زیاد نبوده اما اهمیت نمادین مذهبی و شاید استراتژیک آن غیرقابل انکار است.

آشنایی با معماری شگفت انگیز ماچوپیچو

معماری ماچوپیچو یکی از برجسته ترین جنبه های این شهر باستانی است که نبوغ مهندسی اینکاها را به نمایش می گذارد. سازه های سنگی این شهر با دقت و ظرافت بی نظیری ساخته شده اند که حتی با ابزارآلات مدرن نیز دشوار به نظر می رسد. اینکاها از سنگ های گرانیت محلی استفاده می کردند و آن ها را به گونه ای برش می دادند که کاملاً در کنار یکدیگر چفت شوند بدون نیاز به هیچ نوع ملات. این سبک معماری که به «معماری اشلار» (Ashlar) معروف است نه تنها زیبایی خاصی به بناها می بخشد بلکه از نظر سازه ای نیز بسیار مقاوم است. دیوارهای سنگی عظیم معابد قصرها خانه ها و تراس های کشاورزی همگی نمونه هایی از این هنر معماری هستند. تطابق سازه ها با توپوگرافی شیب دار کوهستان و استفاده هوشمندانه از منابع طبیعی مانند آب چشمه ها نیز از دیگر ویژگی های معماری ماچوپیچو است.

تجلی نبوغ اینکاها مواد و تکنیک های ساخت

نبوع اینکاها در ساخت ماچوپیچو در انتخاب مواد و به کارگیری تکنیک های ساختمانی بی نظیر آشکار است. آن ها از سنگ گرانیت خاکستری که در نزدیکی محل ساخت وساز فراوان بود استفاده می کردند. تکنیک اصلی آن ها «سنگ تراشی دقیق» بود که شامل برش و شکل دهی سنگ ها با ابزار سنگی یا برنزی و سپس صیقل دادن آن ها می شد. قطعات سنگ به قدری دقیق تراشیده می شدند که لبه های آن ها کاملاً بر هم منطبق می شد و نیازی به استفاده از ملات برای اتصال نبود. اینکاها از روش های مختلفی برای جابه جایی و بالا بردن سنگ های بزرگ استفاده می کردند که هنوز هم کاملاً مشخص نیست اما احتمالاً شامل استفاده از سطوح شیب دار اهرم ها و نیروی کار فراوان بوده است. توانایی آن ها در کار با سنگ های عظیم برخی با وزن ده ها تن بدون بهره گیری از چرخ یا ابزار فلزی پیشرفته یکی از بزرگترین معماهای ماچوپیچو باقی مانده است.

ساخت بناهای مقاوم در برابر زلزله بدون استفاده از ملات

یکی از شگفت انگیزترین جنبه های معماری اینکاها در ماچوپیچو مقاومت سازه های آن ها در برابر زلزله است. منطقه آند به ویژه پرو منطقه ای بسیار زلزله خیز است و اینکاها با درک این موضوع تکنیک هایی را برای مقابله با لرزش زمین ابداع کردند. استفاده نکردن از ملات و چفت شدن دقیق سنگ ها در کنار یکدیگر باعث می شد که در هنگام زلزله سنگ ها بتوانند کمی نسبت به هم جابه جا شده و بلغزند بدون اینکه سازه فروبریزد. پس از پایان لرزش سنگ ها به جای اولیه خود باز می گشتند. علاوه بر این دیوارهای اینکا اغلب کمی شیب دار به سمت داخل ساخته می شدند که این شیب نیز به پایداری بیشتر در برابر لرزش ها کمک می کرد. این روش ساخت نمونه ای درخشان از مهندسی سازه پیشرفته اینکاها و سازگاری آن ها با محیط طبیعی دشوار منطقه است.

دیدنی های ماچو پیچو

ماچوپیچو مجموعه ای وسیع از سازه ها و مناطق مختلف است که هر کدام داستان و کاربری خاص خود را دارند. این شهر باستانی به بخش های مختلفی مانند منطقه مذهبی منطقه سلطنتی منطقه مسکونی و منطقه کشاورزی تقسیم می شود. از مهم ترین دیدنی های این مجموعه می توان به معبد خورشید با دیوارهای منحنی شکل و پنجره ای که برای رصد خورشید در انقلاب زمستانی استفاده می شد اینتیهواتانا یا ستون خورشید که به عنوان نوعی ساعت نجومی و تقویم کاربرد داشته معبد سه پنجره که نمادی از جهان بینی اینکاهاست و معبد کندور که سنگی به شکل پرنده کندور در آن قرار دارد اشاره کرد. همچنین تراس های کشاورزی وسیع که دامنه کوه را پوشانده اند و روش های پیشرفته آبیاری و مدیریت زمین را نشان می دهند از دیگر بخش های مهم و دیدنی ماچوپیچو هستند.

معبد خورشید

معبد خورشید یکی از مقدس ترین و از نظر معماری پیچیده ترین بناها در ماچوپیچو است. این سازه منحصر به فرد دارای یک دیوار منحنی شکل است که با سنگ های برش خورده و صیقلی ساخته شده و نمونه ای عالی از تکنیک سنگ تراشی دقیق اینکاهاست. معبد بر روی غاری طبیعی بنا شده که احتمالاً کاربری مذهبی یا تدفینی داشته است. دو پنجره کلیدی در این معبد وجود دارد: یکی به سمت شرق که برای رصد طلوع خورشید در انقلاب زمستانی (بلندترین شب سال در نیمکره جنوبی) استفاده می شد و دیگری به سمت شمال که ممکن است برای رصد ستاره ها یا دیگر پدیده های نجومی کاربرد داشته است. این معبد نشان دهنده اهمیت بالای خورشید (اینتی) در مذهب اینکاها و دانش پیشرفته آن ها در زمینه ستاره شناسی است.

اینتیهواتانا Intihuatana

اینتیهواتانا که نام آن در زبان کچوآ به معنای «محلی که خورشید در آن گره خورده است» یا «بستن خورشید» است یک ستون سنگی تراش خورده است که در بالاترین نقطه منطقه مذهبی ماچوپیچو قرار دارد. این سنگ احتمالاً به عنوان یک ابزار نجومی یا تقویمی توسط اینکاها استفاده می شده است. در ظهر روزهای اعتدال بهاری و پاییزی (حدود ۲۱ مارس و ۲۱ سپتامبر) خورشید دقیقاً بالای اینتیهواتانا قرار می گیرد و هیچ سایه ای ایجاد نمی کند پدیده ای که برای اینکاها اهمیت آیینی داشته است. این سنگ نمادی از ارتباط اینکاها با جهان طبیعی و آسمان بوده و کاربری آن در تعیین زمان کاشت و برداشت محصول و برگزاری مراسم مذهبی مرتبط با چرخه های خورشیدی و فصلی نشان از دانش عمیق آن ها در این زمینه دارد.

تراس های کشاورزی

تراس های کشاورزی که بخش وسیعی از دامنه کوه در اطراف ماچوپیچو را پوشانده اند شاهکاری از مهندسی کشاورزی اینکاها هستند. این تراس ها نه تنها برای کشت محصولات مختلف مانند ذرت و سیب زمینی استفاده می شدند بلکه نقش حیاتی در جلوگیری از فرسایش خاک در شیب های تند کوهستان داشتند. هر تراس با دیوارهای سنگی محکم ساخته شده و با لایه هایی از سنگریزه شن و خاک حاصلخیز پر شده بود تا زهکشی مناسب و حفظ رطوبت خاک تضمین شود. سیستم پیچیده کانال های آبیاری آب را از چشمه های طبیعی کوهستان به این تراس ها منتقل می کرد. این سیستم کشاورزی پیشرفته نشان می دهد که اینکاها چگونه توانستند با محیط چالش برانگیز کوهستانی سازگار شوند و غذای مورد نیاز جمعیت خود را تأمین کنند.

دروازه خورشید Sun Gate

دروازه خورشید که در زبان کچوآ به آن «اینتی پونکو» (Inti Punku) گفته می شود یک سازه سنگی در انتهای جنوبی مسیر کلاسیک اینکا تریل است که به ماچوپیچو منتهی می شود. این دروازه در واقع ورودی اصلی به ماچوپیچو برای کسانی بود که از مسیر طولانی و مقدس اینکا تریل می آمدند. موقعیت آن در ارتفاعی بالاتر از خود شهر چشم اندازی پانورامیک و نفس گیر از کل مجموعه ماچوپیچو را ارائه می دهد. به خصوص در هنگام طلوع خورشید اولین پرتوهای نور از میان این دروازه عبور کرده و شهر را روشن می کنند صحنه ای که از نظر آیینی برای اینکاها بسیار مهم بوده است. امروزه بسیاری از کوهنوردانی که مسیر اینکا تریل را می پیمایند تجربه ورود به ماچوپیچو از طریق دروازه خورشید را به عنوان نقطه اوج سفر خود توصیف می کنند.

بازدید از ماچوپیچو

بازدید از ماچوپیچو تجربه ای فراموش نشدنی است اما نیازمند برنامه ریزی دقیق است. به دلیل اهمیت تاریخی و فرهنگی و همچنین شکنندگی محیط زیست آن دولت پرو قوانینی را برای مدیریت تعداد بازدیدکنندگان و حفظ سایت وضع کرده است. برای بازدید عموماً نیاز به خرید بلیط ورودی از قبل دارید به خصوص در فصول اوج گردشگری. مسیرهای بازدید در داخل سایت به صورت یک طرفه طراحی شده اند تا از ازدحام جلوگیری شود و بازدیدکنندگان باید همراه با راهنما باشند. امکانات رفاهی مانند سرویس بهداشتی و فروشگاه در داخل سایت اصلی ماچوپیچو وجود ندارد و باید از امکانات موجود در ورودی یا شهر آگواس کالینتس استفاده کرد. رعایت قوانین سایت مانند عدم لمس سازه ها و عدم آوردن غذا به داخل برای حفظ این میراث جهانی ضروری است.

راه های دسترسی به ماچو پیچو

دسترسی به ماچوپیچو عمدتاً از شهر کوزکو یا دره مقدس صورت می گیرد. رایج ترین راه استفاده از قطار است. قطارهایی از شهرهای کوزکو یا اولانتایتامبو (Ollantaytambo) به شهر آگواس کالینتس (Aguas Calientes) می روند که نزدیک ترین شهر به ماچوپیچو است. از آگواس کالینتس می توان با اتوبوس های شاتل یا پیاده (حدود ۱.۵ تا ۲ ساعت سربالایی) به ورودی سایت ماچوپیچو رسید. راه دیگر پیمودن مسیرهای ترکینگ است که معروف ترین آن ها مسیر کلاسیک اینکا تریل چهار روزه است. این مسیر نیازمند رزرو ماه ها قبل و همراهی با تورهای مجاز است. مسیرهای ترکینگ جایگزین دیگری نیز وجود دارند که به آگواس کالینتس یا مستقیماً به ماچوپیچو منتهی می شوند و تنوع بیشتری از نظر زمان و سختی ارائه می دهند.

بهترین زمان برای بازدید از ماچو پیچو

بهترین زمان برای بازدید از ماچوپیچو در فصل خشک است که معمولاً از ماه می تا اکتبر (اواسط اردیبهشت تا اواسط آبان) طول می کشد. در این ماه ها احتمال بارش باران کمتر و هوا آفتابی تر است که شرایط را برای پیاده روی و لذت بردن از مناظر مساعدتر می کند. با این حال این دوره فصل اوج گردشگری نیز محسوب می شود و سایت شلوغ تر است. فصل بارانی از نوامبر تا آوریل (اواسط آبان تا اواسط اردیبهشت) است. در این مدت ممکن است بارندگی های شدید رخ دهد که می تواند مسیرها را لغزنده کند و دید را محدود سازد. مسیر کلاسیک اینکا تریل معمولاً در ماه فوریه برای تعمیر و نگهداری بسته است. اگر به دنبال کمترین شلوغی هستید ماه های ابتدایی و انتهایی فصل خشک (می و اکتبر) یا حتی فصل بارانی (با آمادگی برای باران) می توانند گزینه های خوبی باشند.

هزینه ورودی ماچو پیچو

هزینه ورودی ماچوپیچو بسته به نوع بلیط و مسیری که انتخاب می کنید (فقط سایت اصلی همراه با کوه هوآیناپیچو همراه با کوه ماچوپیچو یا همراه با موزه) متفاوت است. قیمت ها برای گردشگران خارجی معمولاً بالاتر از شهروندان پرو و کشورهای عضو جامعه آند است. بلیط ها را باید از قبل و از طریق وب سایت رسمی یا آژانس های معتبر خریداری کرد زیرا تعداد بازدیدکنندگان در روز محدود است به خصوص برای صعود به کوه های هوآیناپیچو و ماچوپیچو که بلیط های آن ها بسیار زود به فروش می رسد. علاوه بر هزینه ورودی سایت هزینه های دیگری مانند بلیط قطار اتوبوس شاتل از آگواس کالینتس و هزینه راهنما نیز باید در نظر گرفته شوند.

ساعات بازدید ماچو پیچو

ساعات بازدید از سایت باستانی ماچوپیچو عموماً از اوایل صبح (معمولاً ۶:۰۰ صبح) آغاز شده و تا اواسط بعدازظهر (معمولاً ۱۷:۳۰ بعدازظهر) ادامه دارد. با این حال ورود به سایت معمولاً بر اساس زمان بندی مشخصی در بلیط ورودی شما صورت می گیرد. بازدیدکنندگان بلیط خود را برای ورود در یک بازه زمانی مشخص (مثلاً از ۶ صبح تا ۷ صبح یا از ۷ صبح تا ۸ صبح و غیره) خریداری می کنند و پس از ورود می توانند برای مدت زمان محدودی (معمولاً حدود ۴ ساعت بسته به نوع بلیط و مدار بازدید) در داخل سایت باقی بمانند. این سیستم زمان بندی شده به منظور مدیریت جریان جمعیت و کاهش ازدحام در بخش های مختلف سایت اجرا می شود. همیشه توصیه می شود پیش از بازدید آخرین اطلاعات مربوط به ساعات و قوانین بازدید را از منابع رسمی بررسی کنید.

مسیرهای ترکینگ ماچوپیچو

پیمودن مسیرهای ترکینگ به سوی ماچوپیچو یکی از محبوب ترین و خاطره انگیزترین راه های رسیدن به این شهر باستانی است. معروف ترین و نمادین ترین مسیر «اینکا تریل کلاسیک» است که یک مسیر چهار روزه (سه شب کمپینگ) با مسافت حدود ۴۰ کیلومتر است. این مسیر از میان مناظر کوهستانی خیره کننده جنگل های ابری و چندین سایت باستانی کوچکتر اینکا می گذرد و با ورود به ماچوپیچو از طریق دروازه خورشید (اینتی پونکو) به اوج خود می رسد. به دلیل محبوبیت و نیاز به حفاظت تعداد کوهنوردان در این مسیر محدود است و باید ماه ها پیش از سفر بلیط آن را رزرو کرد و حتماً با یک آژانس تور مجاز سفر کرد. مسیرهای ترکینگ جایگزین دیگری مانند مسیر ساپانتا (Salkantay Trek) مسیر لاوس (Lares Trek) و مسیر جنگل اینکا (Inca Jungle Trek) نیز وجود دارند که تجربه های متفاوتی از نظر مناظر فرهنگ و فعالیت ها ارائه می دهند و نیازی به رزرو از ماه ها قبل ندارند.

حقایقی که در مورد ماچوپیچو باید بدانید

ماچوپیچو پر از حقایق جالب و شگفت انگیز است. این شهر هرگز توسط اسپانیایی ها کشف و ویران نشد به همین دلیل به خوبی حفظ شده است. بیش از ۶۰ درصد ساختار ماچوپیچو زیر زمین قرار دارد و شامل سیستم های زهکشی و فونداسیون پیچیده ای است که برای پایداری سازه ها در شیب کوه حیاتی بوده اند. اینکاها برای انتقال آب به شهر از چشمه های طبیعی و کانال های سنگی استفاده می کردند که هنوز هم کار می کنند. ماچوپیچو در سال ۱۹۸۳ به عنوان میراث جهانی یونسکو و در سال ۲۰۰۷ به عنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید جهان انتخاب شد. با وجود تحقیقات گسترده هدف دقیق و نهایی اینکاها از ساخت ماچوپیچو و دلیل متروک شدن آن همچنان موضوع بحث و گمانه زنی است که به جذابیت و رازآلود بودن این سایت می افزاید.

ماچوپیچو کجاست؟

ماچوپیچو در کشور پرو بر فراز کوه های آند در ارتفاع حدود ۲۴۳۰ متری از سطح دریا و در نزدیکی شهر کوزکو واقع شده است.

ماچوپیچو متعلق به چه تمدنی است؟

ماچوپیچو یک ارگ باستانی است که در قرن پانزدهم میلادی توسط تمدن اینکاها ساخته شده است.

چرا به ماچوپیچو شهر گمشده می گویند؟

به دلیل موقعیت جغرافیایی دورافتاده و پنهان ماندن آن از چشم جهانیان برای قرن ها پس از متروک شدن در دوران امپراتوری اینکاها به آن لقب شهر گمشده داده اند.

چطور به ماچوپیچو برویم؟

رایج ترین راه ها شامل سفر با قطار از کوزکو یا اولانتایتامبو به آگواس کالینتس و سپس استفاده از اتوبوس شاتل یا پیاده روی به سمت سایت یا پیمودن مسیرهای ترکینگ مانند اینکا تریل است.

بهترین زمان بازدید از شهر گمشده اینکاها؟

بهترین زمان برای بازدید از ماچوپیچو فصل خشک است که معمولاً از ماه می تا اکتبر ادامه دارد.