نداشتن رابطه در زندگی مشترک

نداشتن رابطه جنسی در زندگی مشترک، پدیده ای رایج است که اغلب به دلیل عوامل جسمی، روانی، عاطفی و سبکی زندگی بروز می کند و می تواند بر کیفیت رابطه و سلامت زوجین تأثیرگذار باشد. بسیاری از زوج ها ممکن است در مقاطعی از زندگی مشترک خود، کاهش یا فقدان رابطه جنسی را تجربه کنند که این موضوع می تواند نگرانی ها و چالش های جدی برای آن ها به همراه داشته باشد.

صمیمیت جنسی، فراتر از یک عمل فیزیکی صرف، ستون فقرات بسیاری از روابط زناشویی عمیق و پایدار است. این صمیمیت، حس نزدیکی، اطمینان و ارتباط عاطفی بین زوجین را تقویت می کند. با این حال، همانطور که زندگی پیش می رود و چالش ها و تغییرات رخ می دهند، شعله این صمیمیت ممکن است کم فروغ شود. درک این پدیده و شناخت دلایل آن، اولین گام برای بازگرداندن گرما و شور به رابطه زناشویی است. این مقاله به بررسی جامع دلایل کاهش یا فقدان رابطه جنسی، عوارض آن بر سلامت جسم و روان زوجین و همچنین بر پویایی کلی رابطه می پردازد و در نهایت، راهکارهای عملی و گام به گام برای احیای صمیمیت و افزایش کیفیت زندگی مشترک را ارائه می دهد. هدف این است که با شکستن تابوها، اطلاعات دقیق و مستند در اختیار زوجین قرار گیرد تا بتوانند با دیدگاهی روشن تر و ابزارهایی کارآمدتر، این چالش را مدیریت و بر آن غلبه کنند.

چرا شعله عشق جنسی کم فروغ می شود؟ دلایل ریشه ای نداشتن رابطه در زندگی مشترک

کاهش یا فقدان رابطه جنسی در زندگی مشترک، معمولاً نتیجه یک عامل منفرد نیست، بلکه ترکیبی از چندین عامل پیچیده است که می تواند ریشه های جسمی، روانی، عاطفی یا سبکی زندگی داشته باشد. شناخت این دلایل، برای یافتن راه حل های مناسب و بازسازی صمیمیت ضروری است. در ادامه به مهم ترین این عوامل اشاره می شود.

علل جسمی و پزشکی

سلامت جسمی نقش حیاتی در میل و عملکرد جنسی ایفا می کند. هرگونه اختلال یا بیماری جسمی می تواند تأثیر مستقیمی بر میل جنسی و توانایی برقراری رابطه داشته باشد. این عوامل شامل موارد زیر هستند:

• اختلالات هورمونی: کاهش سطح تستوسترون در مردان و زنان، مشکلات تیروئید و عدم تعادل سایر هورمون ها می توانند میل جنسی را به شدت کاهش دهند.
• بیماری های مزمن: بیماری هایی نظیر دیابت، بیماری های قلبی-عروقی، سرطان و بیماری های خودایمنی می توانند منجر به خستگی، درد و کاهش انرژی شوند که همگی بر میل جنسی تأثیر منفی می گذارند.
• عوارض جانبی داروها: برخی داروها مانند داروهای ضدافسردگی، داروهای فشار خون، آنتی هیستامین ها، داروهای شیمی درمانی و داروهای بیماری پارکینسون، می توانند به عنوان عوارض جانبی، میل جنسی را کاهش دهند یا باعث اختلال در عملکرد جنسی شوند.
• دردهای مزمن و مشکلات فیزیکی: دردهای مداوم ناشی از کمردرد، آرتروز یا سایر مشکلات اسکلتی-عضلانی، می تواند لذت رابطه جنسی را از بین ببرد و زوجین را از آن بازدارد.
• مشکلات جنسی خاص در مردان: اختلال نعوظ، انزال زودرس یا انزال تأخیری، می تواند باعث اضطراب عملکرد جنسی شده و منجر به اجتناب از رابطه شود.
• مشکلات جنسی خاص در زنان: واژینیسموس (انقباض غیرارادی عضلات واژن)، خشکی واژن، درد حین مقاربت و بی میلی جنسی زنان، از جمله مواردی هستند که بر کیفیت و تداوم رابطه جنسی تأثیر می گذارند.
• دوران یائسگی و تغییرات هورمونی: کاهش استروژن در دوران یائسگی می تواند منجر به خشکی و نازکی بافت واژن شده و رابطه جنسی را دردناک کند.
• دوران بارداری و پس از زایمان: خستگی مفرط، تغییرات هورمونی، تغییرات ظاهری بدن، درد ناشی از زایمان و نگرانی های مربوط به مراقبت از نوزاد، می تواند میل جنسی را کاهش دهد.

علل روانی و عاطفی

وضعیت روحی و عاطفی زوجین تأثیر به سزایی در تمایل به برقراری رابطه جنسی دارد. فشارهای روانی و عدم سلامت عاطفی می تواند میل جنسی را سرکوب کند:

• استرس مزمن: استرس های کاری، مالی یا خانوادگی، با افزایش هورمون کورتیزول، می توانند به طور مستقیم بر هورمون های جنسی تأثیر بگذارند و میل جنسی را کاهش دهند.
• افسردگی، اضطراب و سایر اختلالات خلقی: این اختلالات اغلب با کاهش انرژی، بی حوصلگی، فقدان لذت و انزوا همراه هستند که همگی تمایل به صمیمیت جنسی را از بین می برند. داروهای مرتبط با این بیماری ها نیز می توانند خود باعث کاهش میل جنسی شوند.
• تروماهای گذشته: تجربیات ناگوار مانند سوءاستفاده جنسی در گذشته، می تواند زخم های عمیقی بر روحیه فرد گذاشته و باعث ترس، شرم و اجتناب از صمیمیت جنسی شود.
• اضطراب عملکرد جنسی: ترس از عدم توانایی در ارضای شریک زندگی یا ناتوانی در رسیدن به ارگاسم، می تواند منجر به اضطراب و اجتناب از رابطه جنسی شود.
• کاهش اعتماد به نفس و تصویر بدنی منفی: احساس عدم جذابیت یا نارضایتی از ظاهر بدن، می تواند مانع از تمایل فرد به برقراری رابطه جنسی شود.
• فقدان صمیمیت عاطفی و احساس دوری: زمانی که زوجین از نظر عاطفی از یکدیگر دور می شوند، تمایل به صمیمیت جنسی نیز کاهش می یابد؛ چرا که رابطه جنسی نیازمند یک بستر عاطفی امن و پر از عشق است.
• کسالت، یکنواختی و تکرار در رابطه جنسی: تکراری شدن و فقدان خلاقیت در رابطه جنسی می تواند هیجان را از بین ببرد و منجر به بی میلی شود.
• تفاوت در میل جنسی (Libido Mismatch): طبیعی است که میل جنسی دو نفر دقیقاً یکسان نباشد، اما تفاوت های زیاد می تواند منجر به ناامیدی و درگیری شود.

علل ارتباطی و سبکی زندگی

علاوه بر عوامل فردی، پویایی رابطه و نحوه زندگی روزمره زوجین نیز می تواند بر فرکانس و کیفیت رابطه جنسی تأثیرگذار باشد:

• مشکلات ارتباطی و عدم توانایی در بیان نیازها: ناتوانی در صحبت کردن صادقانه درباره نیازها، خواسته ها و نگرانی های جنسی، می تواند به تدریج فاصله بین زوجین را زیاد کند.
• اختلافات حل نشده و تعارضات مداوم: درگیری های مکرر و عدم حل و فصل مسائل، فضایی پر از تنش ایجاد می کند که در آن صمیمیت جنسی نمی تواند رشد کند.
• مشغولیت های زیاد، خستگی مفرط، کمبود زمان و انرژی: زندگی مدرن پر از مسئولیت هایی است که می تواند زوجین را خسته و بی انرژی کند و زمانی برای صمیمیت باقی نگذارد.
• باورهای فرهنگی، مذهبی یا تربیتی محدودکننده: برخی باورها می توانند باعث سرکوب میل جنسی یا احساس گناه در مورد آن شوند.
• تغییر اولویت ها: با بچه دار شدن، مراقبت از والدین مسن، یا تمرکز بر اهداف شغلی، اولویت رابطه جنسی ممکن است کاهش یابد.
• خیانت: خیانت، چه به عنوان علت و چه معلول کاهش رابطه جنسی، می تواند اعتماد را از بین برده و بر صمیمیت جنسی تأثیر منفی بگذارد.

با توجه به این دلایل گسترده، مهم است که زوجین با هم به بررسی ریشه های مشکل بپردازند و از کمک متخصصان در صورت نیاز بهره بگیرند تا بتوانند راهکاری جامع و مؤثر برای بازگرداندن صمیمیت به زندگی مشترک خود بیابند.

وقتی رابطه نباشد: عوارض جسمی و روانی نداشتن رابطه جنسی

نادیده گرفتن صمیمیت جنسی و نداشتن رابطه در زندگی مشترک، تنها یک مشکل عاطفی نیست، بلکه می تواند پیامدهای جدی بر سلامت جسمی و روانی هر یک از زوجین و همچنین بر پویایی کلی رابطه زناشویی داشته باشد. این عوارض گاهی اوقات به صورت تدریجی ظاهر شده و کیفیت زندگی را به شدت تحت تأثیر قرار می دهند.

عوارض جسمی

فعالیت جنسی منظم نه تنها لذت بخش است، بلکه فواید سلامتی متعددی نیز دارد. فقدان آن می تواند به عوارض جسمی زیر منجر شود:

• در مردان:
  • افزایش خطر سرطان پروستات: برخی مطالعات نشان داده اند که انزال مکرر می تواند خطر ابتلا به سرطان پروستات را کاهش دهد. بنابراین، فقدان رابطه جنسی و انزال می تواند این خطر را افزایش دهد.
  • تشدید اختلال نعوظ: استفاده منظم از اندام های جنسی به حفظ عملکرد آن ها کمک می کند. نداشتن رابطه جنسی می تواند به مرور زمان به تشدید یا بروز اختلال نعوظ منجر شود.
  • احتقان و درد بیضه ها: در برخی مردان، عدم تخلیه جنسی منظم می تواند منجر به احتقان و احساس درد در ناحیه بیضه ها شود.
• در زنان:
  • خشکی و آتروفی واژن: با کاهش تحریک و جریان خون، دیواره واژن ممکن است نازک تر، خشک تر و کمتر الاستیک شود که این وضعیت به ویژه پس از یائسگی، رابطه جنسی را دردناک می کند.
  • تشدید دردهای قاعدگی: ارگاسم می تواند به کاهش دردهای قاعدگی کمک کند؛ بنابراین، نداشتن رابطه جنسی ممکن است به تشدید این دردها منجر شود.
  • افزایش احتمال عفونت های ادراری: رابطه جنسی می تواند به دفع باکتری ها از مجرای ادراری کمک کند. فقدان آن می تواند احتمال ابتلا به عفونت های ادراری را افزایش دهد.
  • ضعف عضلات کف لگن و بی اختیاری ادرار: فعالیت جنسی منظم به تقویت عضلات کف لگن کمک می کند. ضعف این عضلات می تواند به بی اختیاری ادرار در سنین بالاتر منجر شود.
• عوارض مشترک در هر دو جنس:
  • ضعف سیستم ایمنی: تحقیقات نشان می دهد که فعالیت جنسی منظم می تواند سطح آنتی بادی ایمونوگلوبولین A (IgA) را افزایش داده و سیستم ایمنی بدن را تقویت کند.
  • افزایش فشار خون: رابطه جنسی می تواند به کاهش استرس و آرامش کمک کند که این خود بر تنظیم فشار خون تأثیر مثبت دارد. فقدان آن می تواند به افزایش فشار خون منجر شود.
  • ریسک بیماری های قلبی-عروقی: فعالیت جنسی یک نوع فعالیت فیزیکی است که به سلامت قلب و عروق کمک می کند. کاهش آن می تواند به افزایش ریسک بیماری های قلبی-عروقی بینجامد.

عوارض روانی و عاطفی

تأثیر نداشتن رابطه جنسی بر سلامت روان و عواطف، اغلب به اندازه عوارض جسمی، یا حتی بیشتر، عمیق و ویرانگر است:

• افزایش استرس، اضطراب، بی حوصلگی و افسردگی: رابطه جنسی باعث ترشح هورمون هایی مانند اکسی توسین و اندورفین می شود که هورمون های شادی و آرامش بخش هستند. فقدان این هورمون ها می تواند منجر به افزایش استرس، اضطراب و حتی افسردگی شود.
• کاهش اعتماد به نفس و احساس عدم جذابیت: احساس طرد شدن یا دوست داشته نشدن در بستر جنسی، می تواند به شدت اعتماد به نفس فرد را خدشه دار کند.
• احساس طرد شدن، تنهایی و نارضایتی عمیق: اگر یکی از زوجین میل به رابطه داشته باشد و دیگری نداشته باشد، فرد متقاضی ممکن است احساس طرد شدن و تنهایی عمیقی کند.
• تحریک پذیری، عصبانیت و پرخاشگری: سرکوب میل جنسی و عدم ارضای نیازها می تواند به افزایش تحریک پذیری و پرخاشگری منجر شود.
• اختلالات خواب: هورمون های آزاد شده پس از رابطه جنسی می توانند به بهبود کیفیت خواب کمک کنند. فقدان آن می تواند به اختلالات خواب منجر شود.

تأثیر بر رابطه زناشویی

رابطه جنسی یک جزء حیاتی در بسیاری از ازدواج ها است و نداشتن رابطه در زندگی مشترک می تواند بر سلامت کلی رابطه تأثیر منفی بگذارد:

• افزایش فاصله عاطفی و سردی در رابطه: صمیمیت جنسی با صمیمیت عاطفی در هم تنیده است. کاهش یکی، می تواند به تدریج دیگری را نیز تحت تأثیر قرار دهد و به سردی کلی رابطه بینجامد.
• تشدید تعارضات و سوءتفاهم ها: نارضایتی جنسی می تواند به صورت غیرمستقیم بر سایر جنبه های رابطه نیز تأثیر بگذارد و منجر به افزایش درگیری ها و سوءتفاهم ها شود.
• افزایش احتمال خیانت (عاطفی یا فیزیکی): در برخی موارد، عدم ارضای نیازهای جنسی در رابطه می تواند یکی از زوجین را به سمت جستجوی صمیمیت یا رابطه جنسی در خارج از ازدواج سوق دهد.
• ضعیف شدن پیوند زناشویی و افزایش خطر طلاق: اگر نداشتن رابطه در زندگی مشترک به نارضایتی عمیق و مداوم بینجامد و زوجین نتوانند آن را حل کنند، این موضوع می تواند پیوند زناشویی را به شدت تضعیف کرده و خطر طلاق را افزایش دهد. مهم است که نارضایتی از فقدان رابطه، عامل اصلی طلاق است، نه صرفاً خود فقدان رابطه در صورت توافق طرفین.

نادیده گرفتن یا سرکوب نیازهای جنسی در زندگی مشترک می تواند به تدریج ریشه های صمیمیت عاطفی و جسمی را بخشکاند و به زنجیره ای از مشکلات روانی، جسمی و ارتباطی منجر شود که بازسازی آن ها نیازمند تلاش و درک متقابل است.

بازسازی صمیمیت: گام به گام تا احیای رابطه جنسی در زندگی مشترک

احیای صمیمیت جنسی در زندگی مشترک، یک فرآیند پیچیده و اغلب طولانی است که نیازمند تلاش، صبر و همکاری هر دو طرف است. با این حال، با رویکردی صحیح و گام های عملی، بسیاری از زوجین می توانند این چالش را پشت سر گذاشته و رابطه ای عمیق تر و رضایت بخش تر را تجربه کنند.

گام اول: تشخیص و گفتگو – اولین و مهمترین قدم

شروع مسیر بهبود، با یک گفتگوی صادقانه و بدون قضاوت آغاز می شود. این گفتگو باید در فضایی امن و آرام صورت گیرد:

• آیا فقدان رابطه برای هر دو نفر مشکل ساز است؟ (اهمیت توافق): قبل از هر چیز، باید مشخص شود که آیا هر دو شریک از وضعیت موجود ناراضی هستند. اگر هر دو از نداشتن رابطه در زندگی مشترک راضی باشند، شاید نیازی به تغییر نباشد.
• شروع مکالمه: چگونه بدون اتهام زنی صحبت کنیم؟: از جملات من احساس می کنم… به جای تو همیشه… استفاده کنید. مثلاً بگویید: من احساس می کنم فاصله عاطفی بین ما زیاد شده و دلم برای صمیمیت گذشته تنگ شده است.
• انتخاب زمان و مکان مناسب برای گفتگو: مکالمه را زمانی شروع کنید که هر دو آرام هستید و وقت کافی دارید، دور از حواس پرتی و فشارهای روزمره.
• گوش دادن فعال و همدلانه: به حرف های همسرتان با دقت گوش دهید، سعی کنید احساسات او را درک کنید و به او اجازه دهید آزادانه صحبت کند.
• بیان صادقانه نیازها، نگرانی ها و خواسته ها: شجاعانه نیازهای خود را بیان کنید و از بیان خواسته های جنسی خود نیز خجالت نکشید.

تقویت صمیمیت عاطفی – بستر ساز صمیمیت جنسی

صمیمیت جنسی در بستر صمیمیت عاطفی شکوفا می شود. بازسازی این بستر عاطفی، از اهمیت بالایی برخوردار است:

• اختصاص زمان با کیفیت و بدون مزاحمت (Dates): به طور منظم زمانی را فقط برای یکدیگر در نظر بگیرید، بدون حضور فرزندان، دوستان یا مشغولیت های دیگر. این زمان می تواند شامل یک شام عاشقانه، یک پیاده روی یا تماشای فیلم باشد.
• نوازش، در آغوش گرفتن و لمس های غیرجنسی منظم: لمس فیزیکی، حتی بدون قصد جنسی، می تواند حس نزدیکی و محبت را تقویت کند. بغل کردن، گرفتن دست و ماساژ دادن می تواند بسیار مؤثر باشد.
• ابراز محبت کلامی و عملی: به یکدیگر تعریف کنید، جملات محبت آمیز بگویید و با انجام کارهای کوچک برای هم، عشق خود را نشان دهید.
• انجام فعالیت های مشترک و مورد علاقه: سرگرمی ها و علایق مشترک را دنبال کنید یا فعالیت های جدیدی را با هم تجربه کنید تا خاطرات خوشی بسازید.
• بازسازی دوستی و رفاقت بین زوجین: به یاد بیاورید که چرا ابتدا با یکدیگر دوست شدید و روی تقویت این پایه دوستی کار کنید.

احیای صمیمیت جنسی – راهکارهای عملی و خلاقانه

پس از تقویت بستر عاطفی، می توان به سراغ راهکارهای مستقیم تر برای احیای صمیمیت جنسی رفت:

• برنامه ریزی برای رابطه جنسی (Sex Dates): اگرچه ممکن است غیرعاشقانه به نظر برسد، اما برنامه ریزی قبلی می تواند فشار را کم کند و به هر دو طرف اجازه دهد تا از نظر ذهنی و جسمی آماده شوند. این کار نشان دهنده اولویت دادن به رابطه جنسی است.
• کاوش و شناخت نیازها و فانتزی های یکدیگر: با احترام و کنجکاوی، درباره خواسته ها، فانتزی ها و مرزهای یکدیگر صحبت کنید و سعی کنید چیزهای جدیدی را با هم تجربه کنید.
• افزایش پیش نوازی و تمرکز بر لذت مشترک: پیش نوازی طولانی تر و تمرکز بر لذت دوطرفه، می تواند کیفیت رابطه جنسی را به شدت بهبود بخشد.
• خلاقیت و تنوع در رابطه: تغییر مکان، زمان یا روش های معمول رابطه جنسی می تواند هیجان و تازگی را به آن بازگرداند.
• استفاده از ابزارهای کمکی: استفاده از لوبریکانت ها (ژل های روان کننده) برای خشکی واژن یا اسباب بازی های جنسی (در صورت توافق هر دو طرف) می تواند به افزایش لذت کمک کند.
• تمرینات ذهن آگاهی (Mindfulness) برای افزایش حضور در لحظه: تمرینات مدیتیشن و ذهن آگاهی می تواند به زوجین کمک کند تا در طول رابطه جنسی بیشتر در لحظه حضور داشته باشند و از آن لذت ببرند.

تغییرات سبک زندگی – بهبود کلی سلامت و انرژی

سلامت جسمی و روانی عمومی، تأثیر مستقیمی بر میل و توانایی جنسی دارد. تغییرات مثبت در سبک زندگی می تواند معجزه کند:

• مدیریت موثر استرس: ورزش منظم، مدیتیشن، یوگا، تفریحات و سرگرمی ها می توانند به کاهش استرس و افزایش انرژی کمک کنند.
• تغذیه سالم و متعادل: یک رژیم غذایی غنی از مواد مغذی می تواند سطح انرژی و سلامت هورمونی را بهبود بخشد.
• خواب کافی و با کیفیت: کمبود خواب به شدت بر سطح انرژی و میل جنسی تأثیر می گذارد.
• کاهش مصرف الکل، ترک سیگار و مواد مخدر: این مواد می توانند به شدت بر عملکرد جنسی و سلامت کلی بدن تأثیر منفی بگذارند.
• رسیدگی به سلامت جسمی (چکاپ های منظم): بررسی وضعیت هورمونی و سلامت عمومی توسط پزشک می تواند به شناسایی و درمان مشکلات زمینه ای کمک کند.

کمک گرفتن از متخصصین – چه زمانی و به چه کسی مراجعه کنیم؟

گاهی اوقات، حل مشکل نداشتن رابطه در زندگی مشترک، نیازمند کمک حرفه ای است. دانستن اینکه چه زمانی و به چه متخصصی مراجعه کنید، می تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند:

متخصص	نقش
پزشک عمومی/متخصصین (اورولوژیست، متخصص زنان)	برای بررسی و درمان علل جسمی، هورمونی و عوارض داروها؛ انجام چکاپ های لازم و تجویز درمان های پزشکی.
سکس تراپیست	برای مشکلات جنسی خاص مانند ناهماهنگی میل جنسی، اضطراب عملکرد جنسی، واژینیسموس، اختلال نعوظ و تروماهای جنسی. این متخصصان با ارائه تمرینات و راهکارهای تخصصی، به زوجین کمک می کنند.
مشاور خانواده/زوج درمانگر	برای بهبود مهارت های ارتباطی، حل تعارضات، بازسازی صمیمیت عاطفی و ایجاد فضایی امن برای گفتگو درباره مسائل حساس در رابطه.
روانشناس/روانپزشک	برای درمان افسردگی، اضطراب، اختلالات خلقی و تروماهای روانی که می توانند به طور غیرمستقیم بر میل و عملکرد جنسی تأثیر بگذارند. روانپزشک در صورت نیاز می تواند دارو نیز تجویز کند.

همراهی و درک متقابل زوجین، پایه ای ترین عامل در گذر از چالش نداشتن رابطه در زندگی مشترک است. کمک گرفتن از متخصصین می تواند ابزارهای لازم را برای این مسیر فراهم آورد.

نتیجه گیری: امید به بازسازی – آینده ای صمیمی تر

نداشتن رابطه در زندگی مشترک پدیده ای پیچیده است که می تواند ریشه های متعدد جسمی، روانی، عاطفی و ارتباطی داشته باشد و بر تمام ابعاد زندگی زوجین تأثیر بگذارد. از عوارض جسمی نظیر افزایش خطر سرطان پروستات در مردان و خشکی واژن در زنان، تا تأثیرات روانی مانند افسردگی، اضطراب و کاهش اعتماد به نفس، همگی نشان دهنده اهمیت رسیدگی به این چالش هستند. این وضعیت می تواند فاصله عاطفی بین زوجین را افزایش داده و حتی خطر طلاق را در صورت عدم نارضایتی و عدم حل مشکل، بالا ببرد.

با این حال، این یک چالش قابل حل است و بسیاری از زوجین می توانند با تلاش مشترک و رویکردی صحیح، صمیمیت جنسی و عاطفی خود را بازسازی کنند. گام های کلیدی در این مسیر شامل تشخیص ریشه ای مشکل، برقراری گفتگوی صادقانه و همدلانه، تقویت صمیمیت عاطفی از طریق لمس های غیرجنسی و گذراندن زمان با کیفیت، احیای صمیمیت جنسی با خلاقیت و برنامه ریزی، ایجاد تغییرات مثبت در سبک زندگی و در نهایت، بهره گیری از کمک متخصصین (پزشک، سکس تراپیست، مشاور خانواده یا روانشناس) در صورت نیاز است. مهم ترین پیام این است که نارضایتی از فقدان رابطه، نیازمند رسیدگی است و نه صرفاً خود فقدان آن. با شجاعت در مواجهه با این موضوع و گام برداشتن به سمت حل آن، زوجین می توانند به آینده ای صمیمی تر و رضایت بخش تر امیدوار باشند و پیوند خود را محکم تر از همیشه کنند.