تراژدی جواد عزتی که از مس به طلا رسید /مردی که حتی در نقش اول هایش نقش دوم است

به گزارش خبرگزاری سقف شیبدار؛ او که بیش از نیمی از راه بازیگریش را با نقش دوم های خنده آور پی درپی در فیلم های مسلسل وار و شخصیت های بامزه در سریال های دنباله دار طی کرده، اکنون به بازی در نقش اول هایی دعوت می شود که قراراست در آن عصیان به عصب بزند و بی قرار به قیام. او که در پرفروش ترین فیلم کمدی اش (هزارپا) روی سی جی می نشست و طعنه های مهران احمدی پیکان باز را که شهره عالم و آدم در اینستا شد لقمه شوخی می کرد و در صحنه بزن و برقص با عطاران پا به دست در عرق گیر طوفان برپا، در پرطرفدارترین فیلم هیجان انگیزش که بعضی هنوز او را مستحق بردن جایزه ای می دانند که برایش نامزد هم نشد (شنای پروانه) در غرق ترین حالت گردابی که داداشی می تواند در حوالی جاده ساوه دچارش شود دست وپا زد و غم خورد و قمه کشید تا صحنه شکنجه دادن ناتوهای محل درست رقم بخورد و سکانس روکردن دست نامرد عالی جا بیفتد. فراموش نکنید که در حافظه ما در چنین سفری مناظری چون تمناهای بابا اتی (قهوه تلخ) تا امدادگر بی امداد گردان مانده در محاصره (تنگه ابوغریب) از چشم مسافران دور نمانده.

همشهری آنلاین نوشت: سرنوشت را اگر با بی رحمی بخوانیم باید پذیرفت که جوان بااستعدادی که 2 دهه در سینمای پرفراز و نشیب ما گلیمش در گرداب نقش های دوم سالم از آب بیرون آمده همیشه در سایه بوده و نقش دوم مانده حتی وقتی زمین و زمان درخشیدن او را مهیا کردند و حتی اسمش اول تیتراژ و پوستر و سردرها آمد.
انگار این داستان را کسی نوشته و چند نفری از رویش چند باری مشق کرده بودند که صحنه با عزتی خوب است اما کامل نیست. او همیشه نیازمند مکمل است تا بازی دربیاید و صحنه تمام شود. نقش دوم بودن عزتی در پرکاری خستگی ناپذیرش در سیاهه سریال بازی و فیلمسازی نمود دارد. او در تمام این آثار که همگی بخشی از محفوظات ذهنی مخاطبان است آنقدر شاخص است که مشخصه هیچ کدام نیست. بخشی جدانشدنی از همه و درهم تنیده با اجزای دیگر اما نه به نام و عنوان: جواد عزتی. از سریال جواد رضویان (قرارگاه مسکونی) و سیروس مقدم (چاردیواری) تا فیلم همایون اسعدیان (طلا و مس) و محمدحسین مهدویان (ماجرای نیمروز). عزتی در تمام سکانس هایی که در این فیلم ها اگر قند مکرر است یا زهر هلاهل هر چه هست بازیگری است در کنار دیگران. نه آن چیزی که شهاب حسینی بود در «آفریقا» یا صابر ابر در «همه چیز برای فروش» یا نه آن چیزی که سند خورد به نام هادی حجازی فر در «آتابای» یا نه آن توجه همگانی در میان جمع که نصیب پژمان جمشیدی شد در «جهان با من برقص».

دوم ماندن این بازیگر کم نقص تا جایی پیش می رفت که انگار باید برای همیشه او را سندی برای بی اهمیتی نقش کوتاه و بلند محاسبه کنیم. نقش اول هایی که دورش پر از بازیگر باشد (دوزیست) یا نقش اول هایی که حاشیه اش غلبه کند (فرشته ها باهم می آیند) چاره ساز نبود. سفر دوباره به آسیای دور (اکسیدان و چهارانگشت) افاقه نکرد و پول در «آینه بغل» و خون در «لاتاری» احاطه نشد. بیرون آمدن جواد عزتی از سایه و بستن پرونده کنار نقش اول ها و نقش اول های کناری نیازمند جستنی بلندتر بود. پرشی به ارتفاع نیازهای تازه ای که جمعیت روی کرده به داستان های جدید بلند مصور ایرانی از قهرمانش طلب می کنند. خونین و بی پروا. حریص و بی توجه به سرانجام. همه جانی که در طول 20 سال مانده بود و جان به در برده بود، مانند پایان داستانی ناخوش اما متقاعدکننده برای مخاطبان مهیا شد. جواد عزتی، تاج نقش اول را سرانجام در تصویری تمثیلی که برای کنایه به محل اقتباس پیرنگ سرخ رنگ هم بود، بر سرگذاشت. در اقتباسی 2لایه از شکسپیر/ حسینی زاد (زخم کاری) طی مراسمی با بسط حرص و قبض انتقام تماشاگران هفته به هفته، قسمت به قسمت جامه تلخ و شیرین نقش دومی را از تن بازیگر محبوبشان درآوردند و ردای نقش اول را در وسط صحنه تنش کردند.

در همان هفته های غیبتش در فصل دوم معلوم شد که عزتش بیش از قرب صحنه است که مهم ترین دلیل برای سکوی نمایش اشتراک های چند صدهزارتایی بود که در شبکه خانگی کم رقابت فارسی مبارز می طلبید. جواد عزتی در جشنواره امسال فیلم ساخته و بازی کرده. پایان خوش داستان او در کارگردانی بعد از آن در میان مخاطبان مالکش شده کار دشواری است. ایستان در میان صحنه و نگاه سنگین و سرد همه را روی پوست خود خیش کشیدن.

22057