خبرنگار‌ها در قرارداد بازیکن شریک می‌شوند و مربی جابجا می‌کنند

هیرش سعیدیان- اظهارات اخیر علیرضا بیرانوند دروازه‌بان تیم تراکتور در خصوص پرداخت رشوه، واکنش‌های بسیاری را در پی داشت و  یک بار دیگر به بحث‌ها در خصوص فساد در فوتبال ایران دامن زد.

بیرانوند که به نظر می‌رسید از رای کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال ناراضی  است، در پاسخ به پرسش خبرنگاران درباره جریمه ۲۰ میلیاردی خود، اظهار داشت: فقط می‌خواهم بگویم ۲۰ میلیارد را که نمی‌دهم. ۵ میلیاردی هم که هیات مدیره‌شان (باشگاه پرسپولیس) از من بابت الحاقیه، شیرینی گرفتند، پس خواهم گرفت!

این اظهارات به شکایت رسمی باشگاه پرسپولیس، احضار دروازه‌بان تیم ملی به کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال و محکومیت وی منتهی شد.

****

ناصر ابراهیمی بازیکن و مربی سابق پرسپولیس در پاسخ به سوال آفتاب‌نیوز در خصوص مصاحبه بیراوند گفت: باشگاه حقش را می‌گیرد، رشوه نمی‌گیرد، بازیکن حق ندارد که علیه باشگاه مصاحبه کند، من ۵۰ سال مربی و بازیکن بودم، دروازه بانی ندیدم که چنین بیانیاتی داشته باشد، بازیکن طبق قرارداد اگر بدهکار است و جریمه شده باید پرداخت کند، وقتی یک بازیکن با تیمی قرارداد ۲ ساله می‌بندد، باید حین ۲ سال را بماند،   به این موارد رشوه گفته نمی‌شود، بازیکن اگر طلبکار است باید حقش را بگیرد و اگر بدهکار است باید پرداخت کند. بیرانوند به کی رشوه داده؟ یعنی مدعی شده به باشگاه پرسپولیس رشوه داده؟!

بله از این کلمه استفاده کردند؟

ابراهیمی: نه بیخود استفاده کرده! کلمه رشوه در کار باشگاهی اصلاً وجود ندارد، منِ بازیکن اگر قرارداد بستم باید حین ۲ سال را بمانم. اگر نماندم باید جریمه را پرداخت کنم.

اگر مبلغ ثبت نشده باشد و بازیکن آن را به مدیر باشگاه پرداخت کند آیا رشوه محسوب می‌شود؟

خیر، رئیس باشگاه حسابدار دارد، مگر می‌شود رئیس باشگاه پول را بگیرد و در جیب خودش بگذارد، با بازیکن باید بر طبق قانون و بر اساس قرارداد تعامل کرد.

افکار عمومی بر این باور است که در فوتبال فساد گسترده‌ای جریان دارد، نظر شما چیست؟

منشاء فساد بیشتر دلال‌ها هستند نه بازیکن و مربی، دلال‌های فوتبال در ایران بیداد می‌کنند، اگر اکنون من ناصر ابراهیمی با این همه سابقه باشگاهی و تیم ملی، از باشگاهی، بازیکن طلب کنم، ممکن است باشگاه حرف من را گوش نکند، اما یک دلال به راحتی کار را انجام دهد. من ۱۶۴ بازیکن تحویل جامعه فوتبالی کشور دادم، آقای مددی خدا بیامرز ۵۰۰_ ۶۰۰  بازیکن تربیت کرد و تحویل داد، امثال ما مربی بودیم نه دلال، اما کار دلال در وادی دیگری است و تنها هدفش پول است و عشق و تعصبی به فوتبال ندارد. هر باشگاهی هم چند دلال  دور برش دارد و اسمش را هم  به جای دلال گذاشته اند مشاور بازیکن.

محمد احمد زاده سرمربی سابق تیم ملوان انزلی نیز در اینباره به آفتاب‌نیوز گفت: متاسفانه باید گفت که کثیف‌تر از فوتبال خود فوتبال است، البته نه خود فوتبال! بلکه برخی آدم‌های دست اندرکار در آن هستند که این عرصه را به ورطه لجن کشانده‌اند و هیچ چیزی در فوتبال کشور ما بعید نیست. وقتی نه تنها بازیکن، بلکه مربی و مدیر خود باشگاه هم روی باخت تیم شرط‌بندی می‌کند و شرایط را به گونه‌ای پیش می‌برند که تیم نتیجه نگیرد، دیگر باید منتظر چه اتفاقی باشیم تا از فساد در فوتبال شگفت‌زده شویم. بعضاً دیده شده بازیکن به زور کاری کرده تا نه تنها از زمین که از روی نیکت هم اخراج شود، زیرا در بیرون زمین روی اخراج شدن خودش شرط بندی کرده است.

شرط بندی و زد و بند به ویژه در تیم‌های که شرایط مالی خوبی ندارند بیشتر است، متاسفانه سیاست این است که برای آنکه مردم زده نشوند و از فوتبال منزجر نشوند، در کل لاپوشانی شود و پرونده‌های فساد خاک شود. غیر از مربی، بازیکن و مدیران باشگاه، داوران هم که شرایط مالی خوبی ندارند به این داستان‌ها کشیده می‌شوند. یکی از دلائل فساد هم بودجه‌های دولتی و عدم اتکاء تیم‌ها به درآمد زایی واقعی است.

وی در ادامه گفت: چند سال قبل پرونده فساد فوتبال در مجلس طرح شد و در نهایت برای حل و فصل به دست یکی از روسای سابق کمیته انضباطی که فرد سالمی بود رسید، آنقدر نام‌های عجیب و غریب و بانفوذ در این پرونده‌ها مطرح شد که در نهایت به ایشان گفتند که دیگر پیگیری نکنید. یکی از موارد فساد شریک‌شدن مربی با درآمد بازیکن است، مثلاً مربی  با خودش ۲۰ بازیکن به تیم می‌آورد و به جای دو میلیارد با بازیکن ۴ میلیارد قرارداد می‌بندد و به بازیکن می‌گوید ۲ میلیارد از قرارداد را به فلان حساب واریز کنید. مدیر باشگاه هم دقیقاً همین کار را انجام می‌دهد، مدیر باشگاه  با ۳۰ بازیکن قرارداد می‌بندد و قبل از شروع لیگ، ۲۰ بازیکن را به شکل کمیسیونی می‌فروشد. یکی دیگر از موارد شایع فساد در فوتبال هم خبرنگاران هستند، خبرنگارانی که خود در کار فساد و دلالی هستند و مربی و بازیکن جابجا می‌کنند، برای نمونه خبرنگار برای مربی تیم جور می‌کند و به او می‌گوید که باید ۱۰ بازیکن هم از من بر دارید! مربی هم، چون ناچار است و کسی به او تیم نمی‌دهد، قبول می‌کند و در نهایت خبرنگار از بحث قرارداد بازیکنان استفاده خودش را می‌برد. در واقع خبرنگار با بازیکن شریک می‌شود.